ANALIZA SYSTEMOWA

Analiza systemowa, w metodyce OMNIS jest etapem, w trakcie którego tworzy się opis realizacji wymagań wobec IT wyspecyfikowanych na etapie analizy biznesowej. Wstępem do rozpoczęcia prac nad realizacją funkcjonalności, szczególnie w dużych organizacjach, jest identyfikacja systemów, które wymagają modyfikacji lub utworzenia. Po wskazaniu systemów, możliwe jest rozpoczęcie analizy systemowej dla każdego z nich.

Analiza systemowa rozpoczyna się od przekształcenia wymagań funkcjonalnych skojarzonych z krokami procesów biznesowych w przypadki użycia, dzięki czemu określany jest wstępny zakres funkcjonalny systemu. Przekształcenie to nie jest w żadnym stopniu automatyczne, czy oczywiste i wynika z jego charakteru. Należy pamiętać, że wymagania skojarzone z krokami były definiowane niezależnie od jakiegokolwiek systemu, co oznacza, iż w szczególnych sytuacjach z jednym wymaganiem funkcjonalnym może być skojarzonych wiele przypadków użycia z różnych systemów, i z każdym takim skojarzeniem może być związany inny zakres funkcjonalny. W przypadkach wymagających jawnego podania funkcjonalności wynikającej z wymagania funkcjonalknego dla danego systemu metodyka OMNIS zaleca wprowadzenie kolejnego poziomu wymagań (w większych szczegółach zostanie to opisane na sronie dotyczącej tego aspektu analizy systemowej).

Wstępnie określony zakres funkcjonalny pozwala na przejście do kolejnych etapów analizy systemowej, w ramach których określane będą przebiegi realizacji przypadków użycia oraz konstruowany będzie model informacyjny systemu, wymagany do tego, by ustalić zakres informacji wymaganych do realizacji planowanych funkcjonalności. Równolegle z konstruowaniem przebiegów realizacji przypadków użycia, metodyka OMNIS zaleca rozpoczęcie prac nad interfejsem użytkownika. Uważamy, iż są to dwa nierozerwalnie połączone ze sobą aspekty funkcjonalności, i w żadnym stopniu nie powinny być konstruowane w sposób kaskadowy. Jedynie równoległa praca nad przebiegami i interfejsem użytkownika może przynieść pożądane rezultaty. W ramach specyfikowania aspektu interfejsu użytkownika, metodyka zaleca utworzenie map systemowych dla przypadków użycia oraz wizualizacji elementów interfejsu użytkownika. W metodyce zawarliśmy zalecenia dotyczące zakresu informacji wymaganych do przekazania prac do dalszych etapów, dzięki czemu metodyka nie narzuca żadnych zasad współpracy pomiędzy różnymi stronami biorącymi udział w powstawaniu tego aspektu modelu analitycznego (specjaliści UX, analitycy systemowi, analitycy biznesowi, specjaliści dziedzinowi).

Rezultatem tak przeprowadzonej analizy jest spójny model analityczny, w którym jego ortogonalne aspekty są ze sobą powiązane. Tworzenie tych powiązań ma dwie podstawowe zalety:

• w trakcie prowadzenia prac analitycznych na bieżąco są weryfikowane czynione postanowienia, co pozwala usunąć sporą część błędów analitycznych przed przekazaniem ich do dalszych prac,
• finalny model stanowi doskonałą bazę do późniejszych korekt i rozbudowy.

Najczęściej wykorzystywane techniki:

• diagram wymagań (SysML bądź odpowiednik),
• diagram przypadków użycia (UML),
• diagram aktywności (UML),
• diagram klas (UML),
• maszyna stanów (UML),
• OCL (UML).

Odniesienie do Siatki Zachmana

Analiza systemowa w metodyce OMNIS wpasowuje się w trzeci wiersz Siatki Zachmana.