Dość często zdarza się, że w trakcie opisywania przebiegów przypadku użycia wiele akcji wymaga odwołania się do współdzielonych w ramach przypadku użycia danych. Dane te mogą być albo dostarczone wraz z wywołaniem przypadku użycia (parametry wejściowe aktywności), albo stają się dostępne w trakcie realizacji przebiegu (utworzenie, bądź odczytanie danych).

Najbardziej naturalnymi z punktu widzenia UML metodami radzenia sobie w takich sytuacjach są:

zastosowanie rozwidlenia (ang. fork) w miejscu pojawienia się współdzielonej danej i poprowadzenie przepływu obiektów do pina wejściowego każdej akcji, która wymaga odwołania do współdzielonych danych,„przeciąganie” obiektów pomiędzy kolejnymi akcjami.

Pierwszy z opisanych sposobów, charakteryzuje się nadmiarowością, gdyż żetony z danymi są od razu dostarczane do wszystkich akcji, bez względu na to, czy akcja ta będzie wykonana, czy nie. Rozwiązanie jest wprawdzie skuteczne i wygodne, ale pozbawione elegancji. Drugi, z kolei, sprowadza się do zastąpienia przepływu sterowania przepływem obiektów, i wydaje się być działaniem nie dość, że czasochłonnym, to jeszcze rozmywającym miejsca, w których zapotrzebowanie na dane rzeczywiście występuje.

W opisywanym wzorcu wykorzystano właściwości składnicy danych (DataStoreNode), z której pobierane żetony stanowią kopię danych w niej się znajdujących. W związku z tym, każda z akcji wymagająca odwołania się do współdzielonych danych, pobiera je ze składnicy. Z uwagi na to, iż przekazywana jest kopia żetonu, pobranie danych przez jedną akcje nie wyklucza możliwości pobrania jej przez inne akcje.  

Zastosowanie